ΠΑΡΙΣΙ. Εκείνες τις ημέρες, οι καμάρες από τις αρχές του 17ου αιώνα στην Place des Vosges είχαν αποκατασταθεί με κομψό τρόπο, και τα δέντρα ήταν κλαδεμένα στον κήπο. Και, όμως, όταν η Maria Pergay άνοιξε κατάστημα εκεί, το 1960, για να πουλάει τα έπιπλα και τα ασημικά που σχεδίαζε, έμοιαζαν όλα πολύ διαφορετικά.«Υπήρχαν μόνο τέσσερις λάμπες στο δρόμο για να φωτίζουν ολόκληρη την πλατεία και τα πεζοδρόμια ήταν τόσο βρώμικα», θυμάται. «Οταν είπα στους φίλους μου ότι άνοιξα μαγαζί στην Place des Vosges είπαν, μα γιατί; Kανείς δεν πηγαίνει εκεί. Αλλά μου άρεσε αυτό το μέρος τόσο πολύ».Το κατάστημα ήταν στον αριθμό 2 στην Place des Vosges και η κ. Pergay παρέμεινε εκεί για 17 χρόνια. Τον προηγούμενο μήνα, στην ηλικία των 81 χρόνων, επέστρεψε στην πλατεία στο Νο 24 στην απέναντι πλευρά για να ετοιμαστεί για μια έκθεση που συνδυάζει την παλιά και την καινούργια της δουλειά, γιορτάζοντας τον 55ο χρόνο της στις διακοσμητικές τέχνες. Η κ. Pergay τιμήθηκε επίσης με την ανώτερη διάκριση της Γαλλικής Δημοκρατίας για τη συμβολή της στις διακοσμητικές τέχνες στη Γαλλία.Eφτασε στη Γαλλία, το 1937, στα έξι της. Γεννημένη από Ρωσοεβραίους γονείς στο Κισινάου, σημερινή πρωτεύουσα της Μολδαβίας, που τότε ανήκε στη Ρουμανία, κατέφυγε στο Παρίσι με τη μητέρα της για να γλιτώσει από την απειλή της σοβιετικής εισβολής αλλά βρέθηκε να κρύβεται στη διάρκεια της κατοχής των ναζί.Μετά το σχολείο, η κ. Pergay σπούδασε σχέδιο κοστουμιών και σκηνικών στο Institute des Hautes Etudes Cinematographiques, στο Παρίσι, και παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής στο Μονπαρνάς. Το 1957, ξεκίνησε την καριέρα της σχεδιάζοντας μια συλλογή από ασημικά. Αφότου άνοιξε το κατάστημά της στην Place des Vosges το 1960, σχεδίασε αντικείμενα όπως λάμπες, τραπέζια και κουτιά, για να πωλούνται εκεί. Εφτιαξε επίσης ειδικά κομμάτια για οίκους μόδας, ανάμεσά τους και τον Κριστιάν Ντιόρ.Ανακάλυψε το στυλ που θα την καθιέρωνε, ύστερα από μια τυχαία συνάντηση, το 1967, όταν της ζητήθηκε να δουλέψει με ανοξείδωτο ατσάλι από την Ugine Gueugnon, που είχε στην κατοχή της τα μεγαλύτερα χαλυβουργεία της Γαλλίας. Εκείνη την εποχή, τα πλαστικά, πολύτιμα μέταλλα και σπάνια ξύλα ήταν πολύ πιο δημοφιλή υλικά ανάμεσα στους νεαρούς σχεδιαστές και τους καλλιτέχνες της διακόσμησης. Αλλά, και προς δική της έκπληξη, η κ. Pergay ανακάλυψε ότι η δυναμική του ανοξείδωτου ατσαλιού τη βοήθησε να βγάλει στην παραγωγή ακριβά και όμως εκφραστικά σχήματα όπως το Flying Carpet Daybed και το Ring Chair (και τα δύο του 1968), το οποίο ήταν εμπνευσμένο από τη σπιράλ φόρμα μιας φλούδας πορτοκαλιού.Οταν τα έπιπλα που έφτιαξε από ανοξείδωτο ατσάλι άρχισαν να εκτίθενται στο Παρίσι, ο σχεδιαστής μόδας Πιερ Καρντέν αγόρασε ολόκληρη τη συλλογή. Η κ. Pergay παρήγαγε περισσότερα κομμάτια και συμμετείχε σε εκθέσεις σε άλλες χώρες. Το 1977 πούλησε το κατάστημα στην Place des Vosges, για να έχει περισσότερο χρόνο για πρότζεκτ εσωτερικής διακόσμησης, πολλά από τα οποία προορίζονταν για τη Μέση Ανατολή. Το 2000 έμοιαζε έτοιμη να συνταξιοδοτηθεί και μετακόμισε στο Μαρόκο, για να σχεδιάζει εκεί.Τέσσερα χρόνια μετά, την εντόπισε η Suzanne Demish, Νεοϋορκέζα ντίλερ που είχε ενθουσιαστεί με τη δουλειά της, και της ζήτησε να παράγει νέα συλλογή. Από τη στιγμή που τα νέα εκθέματα βρήκαν τη θέση τους στη Νέα Υόρκη, το 2006, η αξία των αντικειμένων της από τις δεκαετίες του 60 και του 70 ανέβηκε στα ύψη. Εξελίχτηκε σε σταρ των δημοπρασιών.