O Σταύρος Μιχαλακάκος είναι ένας νέος τραγουδιστής και δημιουργός (απο τους αξιόλογους κατά τη δική μου γνώμη),ο οποίος μετά το πέρας της Eurovision 2014 ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook τις σκέψεις του ,θέλοντας να τις μοιραστεί με όλους μας.Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά σε αυτά που λέει....
‘‘Ομοφοβία. Να πω οτι δεν κατανοώ τους ομοφοβικούς; Φυσικά και τους κατανοώ αφού ήμουν ένας απο αυτούς. Θυμάμαι να υποστηρίζω με υπέρμετρο ζήλο, σε συζητήσεις, την άποψη οτι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι αφύσικο όταν ήμουνα στο σχολείο. Τι άλλαξε; Μα φυσικά μεγάλωσα. Δεν μεγάλωσα ηλικιακά και σωματικά μόνο. Μεγάλωσα πνευματικά και κοινωνικά. Εμαθα να νοιάζομαι όχι μόνο για το δικό μου καλό αλλά και των συνανθρώπων μου.
Ολα όμως είναι ένα ταξίδι και το δικό μου ταξίδι προς τη συγκεκριμένη αλήθεια ξεκίνησε όταν έφυγα απο τη μικρή και στενόμυαλη κοινωνία της Κύπρου και πήγα για σπουδές στην Ευρώπη. Αν παρέμενα στην αγαπημένη μου Λεμεσό ίσως και να μην σας έγραφα αυτό το κείμενο ποτέ. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά ανοιχτά ομοφυλόφιλους. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν ζούσαν ζωή “σόδομα και γόμορα” όπως μας είχε περιγράψει ο καθηγητής θρησκευτικών. Ηταν παιδιά που ψάχνανε την αγάπη. Κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι. Γιατί κάποιος να διαλέξει να ειναι ομοφυλόφιλος; Γιατί να διαλέξει να τρώει ξύλο στο σχολείο; Γιατί να διαλέξει να ειναι θύμα κοινωνικού ρατσισμού; Μήπως τελικά δεν ειναι θέμα επιλογής; Τότε έκανα τη συνηθισμένη σκέψη. "Αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι;" θα με έλεγαν ανώμαλο, θα κοίταζα τον πατέρα μου να κλαίει και να με διώχνει απο το σπίτι και θα ένιωθα εξωγήινος. Ολα αυτά γιατί είμαι εθισμένος στην αγγαλιά μιας γυναίκας. Γιατί εκεί μέσα είναι όλος ο παράδεισος που ελπίζω να συναντήσω σε αυτή τη ζωή. Τι φριχτός τρόπος να ζεις." Εκεί πόνεσα πραγματικά. Κατάλαβα οτι μέχρι εκείνη τη στιγμή, άθελα μου, ήμουν ο μπαμπούλας της ιστορίας. Αποφάσισα τότε να αλλάξω στάση πάνω στο θέμα και να μην εκφέρω ομοφοβικές απόψεις. Δυστυχώς ούτε αυτό ήταν αρκετό. Σε μια κουβέντα με έναν μεσήλικα ομοφυλόφιλο έμαθα για το δράμα της gay κοινότητας τη δεκαετία του 80 οταν μάστιζε ο ιος του ΗIV. Να αγαπιούντε δυο άνθρωποι και να χτίζουν μια ζωή μαζί. Εστω και κρυφά ήταν μια ζωή γεμάτη απο αγάπη, συντροφικότητα και αναμνήσεις που ζωντανεύουν με τη θέα κάποιων αντικειμένων. Αντικείμενα που μάζεψαν απο τα ταξίδια που έκαναν στην Μαδρίτη και τη Νεα Υόρκη. Ολα μέσα σε ένα σπίτι που αγόρασαν και οι δυο απο τις οικονομίες τους. Ξαφνικά ο ένας απο τους δυο αργοπεθαίνει στο νοσοκομείο απο τον ιο του Η. Ο άλλος απαγορεύεται να τον δει καθώς δεν είναι συγγενής πρώτου βαθμού. Ο άλλος ειναι απλά “ο άλλος”. Δεν είναι ο άνθρωπος της ζωής του για εκείνες τις μέρες. Αυτό αποφάσισε ένας μακρινός ξάδερφος του μελλοθάνατου ο οποίος θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια. Ο μακρινός ξάδερφος επίσης κληρονομεί τα πάντα αφήνοντας τον "άλλο άρρωστο", άστεγο. Μακριά απο το σπίτι του που έχει μέσα όλα τα αντικείμενα που ξυπνάνε αναμνήσεις μιας ζωής που μοιράστηκε με τον άνθρωπο που αγάπησε. Εκεί κατάλαβα οτι η αποδοχή και μόνο, πάλι δεν ειναι αρκετή. Θέλει αγώνα απο όλους μας για να έχουν ίσα δικαιώματα όλοι οι άνθρωποι. Πως θα γίνει αυτό; Με το να μην κρυβόμαστε και να νιώθουμε περήφανοι για αυτό που είμαστε. Ο Γιώργος ο ομοφυλόφιλος, ο Αmadi απο τη Νιγηρία, ο Σταύρος ο μανιοκαταθληπτικός.
Χθες κέρδισε το καλύτερο τραγούδι. Αρτιο συνθετικά και ενορχηστροτικά με ένα υπέροχο στιχουργικό παραληλισμό ενός ανθρώπου που αναγεννιέται απο τις στάχτες σαν φοίνικας στέλνοντας μύνημα προς διάφορες κατευθύνσεις, κυρίως σε μια Eυρώπη όπου ταλανίζετε απο ακροδεξιές οργανώσεις που χαρακτηρίζονται απο μηδενική ανοχή στο διαφορετικό. Το μούσι, το οποιό είνα ψεύτικο, προστέθηκε για να είναι και οπτικά ευδιάκριτο το μύνημα. Αν σε ξένισε αυτό που είδες τότε είσαι το target group του τραγουδιού. Σε σένα μιλάει. Την ιστορία τους την ξέρουν. Εσυ την γνωρίζεις πριν αποφασίσεις τι είναι σωστό και τι λάθος? Πριν εκφραστείς ελεύθερα για το πως πρέπει οι άλλοι να ζουν τη ζωή τους? Ο κόσμος αλλάζει είτε το αποφασίσεις είτε όχι. θα γίνει καλύτερος. θα υπάρχει περισσότερη αγάπη γύρω μας και λιγότερη βία. Πάρε μια απόφαση. Η θα γίνεις η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο ή θα ασχολείσαι με τρίχες.’’
Σταύρος Μιχαλακάκος